شادی
شادی پژوهش و نگارش : مسعود اسپنتمان sepitemann@yahoo.com ارد بزرگ میگوید: شادی کجاست؟ جایی که همه ارزشمند هستند بزرگان به شادی بیاراستند / می و رود و رامشگران خواستند ز خنده نیاسود لب یک زمان / ببودند روشن دل و شادمان همه شادمان نزد شاه آمدند / بدان نامور پیشگاه آمدند (فردوسی بزرگ) شادی و شادمانگی آن میل به شکفتن است که خون را در رگهای آدمیان روان میکند، خنده بر لب آورده و تن انسان را از تراوش مایه ی خوشی آفرین (اِندورفین) پُر میسازد. شادی، آن قهقهه ی پیوسته ی طبیعت است که از نمایندگی خود در چهره به همه ی تنواره ی آدمی گسیل میشود. هنگامی که شادی بر پیکره ای چیره میگردد، همه ی اندامه ها خود را یکپارچه میبینند و خویشتن را در یگانگی هستی آن پیکره گم میکنند. اشو زرتشت، "آن بازگو کننده ی بزرگ اندیشه ی ایرانی"، شادی را همتای زندگی و هستیوری و همپایه با راستی و نیکی میداند. چرا که زندگی پیشکشی است برای شاد زیستن (اُرُد بزرگ) همانگونه که اهریمن برای یگانگی در نازیبایی و نازندگی خویش، مویه و شیون را پیشنهاد میدهد، "شادی"،احساس یگانگی در هستی اهورامزدا "